Sevcan AKINCI'nın yazısı…
Hep böyle olmuştur. Bir şey yitirdiğin ve kaybettiğinde kıymeti bilinmiş, yok olduğunda eksikliği duyumsanmış.
Asırlar geçmiş olmasına rağmen; hala böyle devam ediyor bu kıymet öyküsü.
Bu kaybettiğin kıymet, asıl kendine bakıp değer vermediğin elinden uçup giden hayatın kendisi ve bununla birlikte eserin; yaptıkların.
Neyin kıymetini bilemedim, belki uzun zamandır zambakların kokusunu koklamadığım için bir yıl daha beklemem gerekiyor, belki uzun yıllardır kahve içemediğim bir dostumu hatırlamayarak, günlerimi amansız bir koşuşturmada, yitirdiğin günlerini, kıymetsiz kılacağın bir gün.
Önceliklerimizi çok iyi saptamak gerekiyor; o zaman insan daha mutlu oluyor, zaman içerisinde o mutluluk anlarını kaçırmıyorsun ve olgunlaşıyorsun.
Bu olgunluğu bize verebilecek ve öğretecek olanlar ise aramızda yaşayan engelli arkadaşlarımız.
Benim önceliklerde yer alan, arkadaşlarım.
Onların yüreklerinde taşıdıkları büyük nimet, bize bir şeyler verme isteği var, almak değil.
Belki, bu güne kadar anlatamadığım şeylerden bir tanesi hep bu oldu.
O arkadaşlarımız her an düşünerek yaşamalıyız ve attığımız her adımı, inşa ettiğimiz her tesisi onları düşünerek yapmamız gerekiyor.
Bir şeyi, bir kimseyi, yitirmeden ve kaybetmeden önce, dünyada yaşanan en büyük hazinedir, engelli arkadaşlarımızla bu hayatı paylaşmak bir ayrıcalık.
Kıymetli olanlarla el ele olmak;
Bizim hayatımızın bir parçası olan engelli arkadaşlarımız
Sorun mu?
-Hayır
Gök yüzünün mavi akışı, beyaz bulutlarına birlikte bakmamız
Gereksiz mi?
-Mutluluk
Denizin dalgalarına burun kıvırsak, sakin bir koy hayal etsek, gülümsesek
Anlamsız mı?
Anlamlı
Çok kıymetlisin desek, gözlerinin içine baksak
Kıymeti yok mu?
-Var
Ama; neden ise bilmem
Hep böyle olmuştur. Bir şeyi yitirdiğin ve kaybettiğinde kıymeti bilinmiş.
Farklı olması, o asıl aradığım farkı yaşatacaktır düşüncesiyle;
Engellinin sesine sesimizi katmak istiyorum.
Özel ve kıymetli arkadaşlarımıza
Merhaba.
