Bilecik’te bir beyaz eşyam, elektronik cihazın, doğalgaz kombin, çeşme suyun hadi onu geçtim, evimin lambası bile bozulsa, ızdırap saatleri başlamış demektir. Neden mi? Gel, konuyu biraz açalım.
7 yıldır bu güzel kente geldik, şükürler olsun huzurlu ve mutluyuz. Ama değişmeyen, sanki hiç değişmeyecek gibi görünen kronik meseleler hâlâ aynı…
Evde önemli bir alet mi bozuldu? Hadi yaptır, yaptırabilirsen. Boru mu akıtıyor? Ustayı bulup eve getirmek neredeyse Nobel ödülü kazanmak gibi bir şey. Gerçekten abartmıyorum; hem iş yok diyorlar hem de bir tamirci getirmek için tüm enerjinizi harcıyorsunuz. Ve getirseniz bile, değişmeyen ilk cümle şu: “Bunun içini açmak lazım, işi uzun, haftaya bakalım. Parçası Eskişehir, Sakarya, Bursa’dan gelmesi lazım. Ayrıca çok yoğunum, birkaç gün sonra görüşelim.”
Bir şeyin içindeki parça mı değişecek? Aman Allah’ım, 15 kişiye sor, araştır, internete bak, eski Bileciklilere danış, torpil bul, araya adam sok, mümkün değil olmuyor.! Farklı bir piyasa döne döne aynı yere geliyorsun. Elinde bir boru ve kafanda sorular, hanım da fırça atıyor: “Şu evin kapısı bir aydır kırık, yaptır artık.”
Tamam, 3 katı para vermeye hazırsın ama ne yaparsan yap, o usta gelmeyecek; gelse de saatinde gelmeyecek. Saatler sonra gelse de iş bir kere de bitmeyecek. Tamamen teslim oluyorsun; karşındaki kişi ne derse onu kabul edeceksin, kaderini bekleyeceksin, soru sormayacaksın.
İsim vermeyelim, bu şehirde hep sorun oluyor ve hemen yazı okunmadan eleştiri yağmuru başlıyor. Eşimle bir ayakkabı aldık çocuğa, 1423 lira. Bu kardeşim benden 1423 lira aldı. 23 lira kalsın demedi. Cihazla ilgili bir sorun var, korkudan dükkana giremiyorum, açıkçası çekiniyorum. Ama çalışmıyor, çözmem de lazım. İçimden diyorum ki; “inşallah büyük bir sorundur; küçükse kimse yapmayacak. Bari büyük bir problem olsun, iş hızlansın.”
Şehir güzel, insanları güzel, huzurun başkenti; Allah bozmasın. Tabi, hiçbir eşyam da bozulmasın, tek dileğim bu.
Bir eşyan bozulduğunda profesör oluyorsun. Neredeyse tamir edecek kadar bilgi topluyorsun. Böyle giderse, benim gibi el yeteneği olmayan bir beceriksiz bile sertifika alabilir. Çaresizlik insanı deli de yapar, veli de…
Kalın sağlıcakla…