Hayatın her dönemimde olumlu ya da olumsuz şeylerle karşılaşacağız. Zaten yalan dünya dedikleri geçici bir süreç değil mi… Kim olursan ol toprağa gireceksin.
Aşık Veysel’in muhteşem sözüyle ”Topraktandır her beden, öldür nefsini öldürmeden”. Bir numaralı düşmanınız nefis, hep bir üstünü daha fazlasını istiyor.
Başa çıkamıyoruz bu duyguyla, kat olsa yat, yat olsa uçak, uçak olsa bilmem neler neler… Mübarek Cuma günü münasebetiyle biraz manevi bir yazıya imza atalım. Kimse kimsenin rızkını yiyemez, kimse rızkı bitmeden ölmez. EEee dert ney öyleyse, niye birbirimizi yiyoruz.
Yiyeceğimiz, içeceğimiz, kazanacağımız, kaybedeceğimiz belli. Nasip belli, ölüm günün belli. Kimse ben hata yaptım, hatalıyım demiyor. Herkes haklı.
Adamın çevresini gurur, kibir ağları örmüş kendini dünyanın en tepesinde görüyor. Halbuki geçmişteki şöhretler, yakışıklılar, en güzel kadınlar, milyarderler, komutanlar, devlet başkanlar, padişahlar, firavunlar, neler neler hepsi toprağın altında.
Hiçbir yolcunun olmadığı otobüste tek koltukda oturan sensin ve biri biniyor kallk orada ben oturacağım diyor. Diğer 50 koltuk boş kalkarmısın? Bir de şöyle düşün tamam abi gel sen orut diyip kalkarsan ne olur. Peki dedin geçti, ne kaybettin.
Bırak onun dediği olsun. Bir de bunu deneyin. Eşinize, annenize, çocuğuna, patronunuza ‘peki” diyin. Münakaşa etmeden bir hayatı deneyin.
Muhteşemsin şehrin en meşhuru sensin, seni gören ayağa kalkıyor. Yer yarılıyor sen yürüken. Uçuyorsun, sensin sen… Hop bir sela sonra Allahuekber, ”Merhumu nasıl bilirdiniz”…
Öleceğiz bir gün gömecekler. Birkaç gün övecekler, sonra kalan malını bölecekler; hatta memnun kalmayıp üstüne bir de sövecekler. (Neyzen T)
Gel kardeşim fazla havaya girme, mütevazi ol, peki de kurtul…..